Vorm aan verandering met een symbool; we kunnen niet zonder rituelen.

Zeker niet nu. Zeker niet nu we heel veel binnen zitten, bijna geheel verstoken van sociaal contact, aangewezen op onszelf, ons gezin, onze partner.

En dat is niet voor iedereen even gemakkelijk. Wat moet je met die beperkte bewegingsvrijheid als je gewend bent uren buiten te zijn, je vertier het liefst zoekt in grote groepen of ontzettend van je werk houdt, graag bij je collega’s bent maar nu ineens verplicht thuis zit te werken. Waar is de scheidslijn dan tussen werk en privé, zeker als je geen aparte kamer hebt.

Overal verschijnen AntiCoronaDepressie-podcasts, artikelen, troostTV, Pubquizzen en andere initiatieven om deze hele vreemde, bizarre tijd zonder al teveel kleerscheuren door te komen. We worden gedwongen te vertragen, onze wereld kleiner te maken en ons, bijna volledig binnenshuis de dag door te worstelen.

In een vorig blog schreef ik over rituelen en hoe dat bij veel mensen tot fronsende blikken leidt. Maar rituelen kennen we allemaal en ze zijn waardevol, we kunnen ons door rituelen laten verwonderen. Rationeel weten we exact hoe een regenboog ontstaat maar velen van ons zijn blij verwonderd als ze er eentje zien verschijnen tijdens een regenbui. Ook ik, ik houd van de kleuren en elke regenboog geeft me een golf van blijheid en verwondering.

In deze Corona-crisis kunnen rituelen helpend en helend zijn.

Rituelen zijn belangrijk omdat ze houvast bieden, omdat ze structuur geven aan de dag, omdat rituelen orde scheppen in de chaos. Soms kan dan een klein gebaar uitgroeien tot een heel krachtig ritueel. Wij mensen zijn rituele wezens, wij hebben behoefte om belangrijke momenten in ons leven te markeren met een symbool en ritueel.

Kijk naar de rode harten die spontaan vorige week overal verschenen. Eén iemand bedacht het en nu is het zelfs een reclamespotje op TV.

Zelf hebben wij twee familieleden in de zorg werken waarvan er eentje verpleegkundige is op de IC. Beide dames eer ik met een rood hart. Zij zijn onderdeel van een vitaal systeem, zij werken in een vitaal beroep; de zorg.

Ik heb me deze weken wederom gerealiseerd wat de vitale beroepen voor onze samenleving betekenen. En hoe zij in ons systeem gewaardeerd worden, ondergewaardeerd worden. Daarom heb ik de hele week gehaakt aan een regenboog van harten. Het haken van ieder hart is zeven dagen lang een vast ritueel geweest van een dag.

‍

Regenboog van harten

De regenboog is door de eeuwen heen veel gebruikt als symbool voor maatschappelijke revolutie. Denk maar aan de vlag van de Vredesbeweging, Greenpeace en de LHBTI.

Het rode hart heb ik aangevuld met een hart voor al het schoonmaakpersoneel in ziekenhuizen en verzorgingshuizen. Maar ook voor de mensen die ons vuilnis ophalen en onze riolering ontstoppen.

Met een hart voor alle meesters en juffen die maandag 16 maart zomaar ineens gedwongen werden een digischool uit het Internet te stampen.

Met een hart voor alle vrachtwagenchauffeurs, orderpickers in Warehouses en vakkenvullers in supermarkten, die met gevaar voor eigen leven hamsteraars van zich af moeten slaan.

Met een hart voor alle pakketbezorgers (die dan deze weken wel een keer iedereen gewoon thuis aan treffen), krantenbezorgers en postbodes, die hun rondes blijven doen.

Met een hart voor onze politie en brandweer die hun werk blijven doen en daar zeker niet altijd het welverdiende respect voor krijgen, soms zelfs fysiek belaagd worden.

Met een hart voor alle boeren en tuinders, lokale bakkers en slagers die overeind proberen te blijven in de strijd met de groteren.

Kortom voor iedereen waarvan de afgelopen weken duidelijk is geworden hoe vitaal hun beroep is. Met mijn eigen regenboog wil ik me hierover blijven verwonderen. Met mijn regenboog hoop ik dat we vitale beroepen blijvend méér gaan waarderen, misschien zelfs met een maatschappelijke revolutie tot gevolg.

ps. wil jij ook zo’n mooie regenboog van harten haken om voor je raam te hangen? Klik dan op deze link. Je kunt de regenboog natuurlijk ook van mooi gekleurd papier maken.

‍